Pepijn van Hulst
Pepijn van Hulst werd geboren op 25 december 1978 te Amsterdam. Al zijn hele leven is hij bezig met performen. In zijn jonge jaren vermaakte Pepijn zijn familie op feestjes met shows vol goocheltrucs en playback nummers, waarmee hij op 8-jarige leeftijd de eerste prijs won tijdens een playbackwedstrijd met de Ciske de Rat-hit ‘Krijg toch allemaal de kolere’.
Ciske was Pepijns favoriete jeugdfilm. Eigenlijk waren het er meerdere, want Pepijn was dol op films kijken en was erg onder de indruk van de acteurs die hij zag spelen, zoals Robert de Niro. Filmacteur worden was iets waar hij van droomde… Tijdens zijn middelbare schoolleeftijd heeft hij zich ook kunnen ontwikkelen als rapper onder de artiestennaam Ugly Dugly. Tegelijkertijd was hij kind aan huis bij de videotheek en verslond films waarin hij geweldige acteurs voorbij zag komen, die hem inspireerden en waardoor hij kon genieten van de verhalen die hem verteld werden.
Na de middelbare school koos Pepijn voor de PABO, omdat werken met kinderen hem veel voldoening gaf. Tijdens deze studie kreeg hij het vak Drama. Zijn leraar inspireerde hem en Pepijn mocht zelfs de hoofdrol vertolken in diens eindvoorstelling: FIER. Na een jaar als leraar voor de klas te hebben gestaan wist Pepijn het toch zeker: hij wilde acteren! Hij stopte met lesgeven en besloot een acteursopleiding te volgen.
Na de acteeropleiding De Trap te hebben gevolgd, deed Pepijn veel ervaring op met camera-acteren omdat hij veel gevraagd werd voor commercials. Daarnaast wilde hij zich verder ontwikkelen als filmacteur en volgde masterclasses bij o.a. Halina Reijn en Monic Hendrickx.
Twee kinderen later ervoer Pepijn ondanks deze rijkdom een leegte op werkgebied: hij wilde meer dan commercials. Pepijn wordt gelukkig van het vertellen van mooie, herkenbare verhalen door het spelen van interessante personages. De uitdaging van het spelen van een karakterrol geeft hem meer voldoening dan het spelen van een vader die iets koopt in een winkel en daar heel gelukkig mee is. Dat proces geeft Pepijn het gevoel dat hij echt iets kan geven aan het publiek dat kijkt, zoals Pepijn dat ook zelf heeft ervaren.